ബുഖാരിയിൽ വന്നത് അനുസരിച്ച് നബിതിരുമേനി(സ) ഹദ്റത്ത് ആസിം ബിൻ സാബിത്ത്(റ)ന്‍റെ നേതൃത്വത്തിൽ പത്ത്പേരടങ്ങുന്ന ഒരു സംഘത്തെ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കുന്നതിനായി അയച്ചു. ഹുസൈൽ ഗോത്രത്തിന്‍റെ ഒരു ശാഖയായ ബനൂ ലഹ്‌യാന്‍റെ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ ശത്രു ഗോത്രത്തിലെ ഇരുനൂറ് അമ്പെയ്ത്തുകാരെ കണ്ടു. മുസ്‌ലിംങ്ങൾ ഒരു കുന്നിനു മുകളിൽ അഭയം തേടി. ബനൂ ലഹ്‌യാൻ ആ കുന്നിനെ വളഞ്ഞു.

ബനൂ ലഹ്‌യാൻ മുസ്‌ലിളോട് കുന്നിൽ നിന്നും താഴെ ഇറങ്ങാനും അവരെ ഉപദ്രവിക്കില്ല എന്ന് ഉറപ്പ് നൽകിയെങ്കിലും മുസ്‌ലിംങ്ങൾ താഴെ ഇറങ്ങാൻ വിസമ്മതിച്ചു. അപ്പോൾ ബനൂ ലഹ്‌യാൻ താഴെ നിന്നും മുസ്‌ലിങ്ങൾക്ക് നേരെ അമ്പെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ഈ ആക്രമണത്തിൽ ഹദ്റത്ത് ആസിം ബിൻ സാബിത്ത് അടക്കം ഏഴ് സഹാബാക്കൾ രക്താക്ഷികളായി. ശേഷിച്ച മൂന്ന് പേർ ഒരു വ്യവസ്ഥയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ കുന്നിൽ നിന്നിറങ്ങി. ബനൂ ലഹ്‌യാൻ അവരെ പിടിച്ച് കെട്ടി. ബനൂ ലഹ്‌യാൻ തങ്ങളുടെ വാക്ക് പാലിക്കാൻ പോകുന്നില്ല എന്ന് അതിലൊരു സഹാബിക്ക് മനസ്സിലായി. അദ്ദേഹം ഇവരുടെ കൂടെ പോകുന്നതിൽ നിന്ന് വിസമ്മതിച്ചു. അങ്ങനെ ആ സഹാബിയും വധിക്കപ്പെട്ടു. ശേഷിച്ച രണ്ടുപേരെ മക്കയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോവുകയും അവരെ അവിടെ വിൽക്കുകയും ചെയ്തു.  ഈ സംഘം തങ്ങളുടെ ദൗത്യത്തിന് വേണ്ടി പുറപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാണ് അധികം ചരിത്രകാരൻമാരും അഭിപ്രായപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. എന്നാൽ അവർ ഈ ദൗത്യത്തിന് വേണ്ടിയല്ല പോയിരുന്നത് മറിച്ച് നബിതിരുമേനി(സ) അവരെ അദൽ, ഖാരാ എന്നീ ഗോത്രങ്ങളുടെ അഭ്യർത്ഥന പ്രകാരം ഇസ്‌ലാം പഠിപ്പിക്കാൻ അയച്ചതായിരുന്നു. എന്നാൽ ഇത് ഒരു ഗൂഡാലോചനയായിരുന്നു. അദൽ, ഖാരാ ഗോത്രങ്ങൾ ബനൂ ലഹ്‌യാനെ  മുസ്‌ലിങ്ങൾ വരുന്ന വിവരം അറിയിക്കുകയും അവർ ആക്രമണം അഴിച്ച് വിടുകയും ചെയ്തു. ഈ സഹാബികൾ സധൈര്യം ഈ ഘട്ടത്തെ നേരിട്ടു. ഹദ്റത്ത് ആസിം(റ) തന്‍റെ അവസാനത്തെ അമ്പ് വരെ പോരാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്പുകൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം തന്‍റെ കുന്തം ഒടിയുന്നത് വരെ പോരാടി. അവസാനം അദ്ദേഹം തന്‍റെ വാൾ പുറത്തെടുക്കുകയും താൻ രക്തസാക്ഷിയാകാൻ പോവുകയാണെന്ന് ഉറപ്പാകുന്നത് വരെ അദ്ദേഹം പോരാടി. ശത്രുക്കൾ മൃദദേഹം വികൃതമാക്കും എന്നദ്ദേഹത്തിന് അറിയാമായിരുന്നു. അതിനാൽ തന്‍റെ മൃദശരീരം സംരക്ഷിക്കാൻ അദ്ദേഹം പ്രാർത്ഥിച്ചു.                

ഹദ്റത്ത് മിർസാ ബശീർ അഹ്‌മദ്‌(റ) എഴുതുന്നു:

“ഹിജ്‌രി നാലാം വർഷം നബിതിരുമേനി(സ) പത്ത് പേരടങ്ങുന്ന ഈ സംഘത്തെ ആസിം ബിൻ സാബിത്(റ)വിനെ അവരുടെ അമീറായി നിശ്ചയിച്ച് മക്കയിലേക്ക് അയക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. മക്കയിലേക്ക് രഹസ്യമായി നീങ്ങിക്കൊണ്ട് ഖുറൈശികളുടെ നീക്കങ്ങളെ കുറിച്ച് അറിഞ്ഞ് വിവരം നൽകാൻ നബിതിരുമേനി(സ) അവരോടു കല്പിച്ചു. ഈ സംഘം പുറപ്പെടുന്നതിന് തൊട്ട് മുൻപ് അദൽ, ഖാര ഗോത്രങ്ങളിലെ ചിലർ നബിതിരുമേനി(സ) യുടെ സവിധത്തിൽ ഹാജരായികൊണ്ട് അവരുടെ ഗോത്രങ്ങൾ ഇസ്‌ലാമിനോട് താത്പര്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നെണ്ടെതിനാൽ അവർക്ക് ഇസ്‌ലാം പഠിപ്പിക്കുന്നതിനായി ചില സഹാബാക്കളെ അവരോടൊപ്പം അയക്കണം എന്ന് അഭ്യർത്ഥിക്കുകയുണ്ടായി. നബിതിരുമേനി(സ) ഈ അഭ്യർത്ഥന കേട്ട് സന്തോഷിച്ചു. മക്കയിലേക്ക് പുറപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയിരുന്ന പ്രസ്തുത സംഘത്തെ അദ്ൽ, ഖാരാ ഗോത്രങ്ങളിലേക്ക് അയച്ചു. എന്നാൽ പിന്നീട്, ഇവർ കളവ് പറഞ്ഞതായിരുന്നു എന്നും തങ്ങളുടെ നേതാവായിരുന്ന സുഫിയാൻ ബിൻ ഖാലിദിന്‍റെ വധത്തിന് പ്രതികാരം ചെയ്യാനായി മുസ്‌ലിങ്ങളെ മദീനക്ക് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന് വധിക്കാൻ വേണ്ടിയുള്ള ബനൂ ലഹ്‌യാൻ ഗോത്രത്തിന്‍റെ ഗൂഢതന്ത്രത്തിന്‍റെ ഭാഗമായിട്ടാണ് ഇവർ വന്നത് എന്ന് വ്യക്തമായി. ഇതിന് പകരമായി ബനൂ ലഹ്‌യാൻ അവർക്ക് കനത്ത പ്രതിഫലവും ധാരാളം ഒട്ടകങ്ങളും വാഗ്ദാനം ചെയ്തിരുന്നു. ഈ സംഘം അസ്ഫാനും മക്കക്കും ഇടയിലുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് എത്തിയപ്പോൾ അദ്ൽ ഖാരാ ഗോത്രത്തിലെ ആളുകൾ മുസ്‌ലിങ്ങൾ തങ്ങളോടൊപ്പം ഉണ്ട് അതിനാൽ ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ വന്ന് അവരെ ആക്രമിക്കാം എന്ന് ബനൂ ലഹ്‌യാന് രഹസ്യ സന്ദേശം കൈമാറി. ഈ സന്ദേശം ലഭിച്ചതും ഇരുനൂറ് പേരടങ്ങുന്ന ഒരു സംഘം മുസ്‌ലിങ്ങളെ നേരിടാനായി പുറപ്പെട്ടു. ഇതിൽ നൂറു പേർ അമ്പെയ്ത്തുകാർ ആയിരുന്നു. ഇവർ റജീഅ് എന്ന സ്ഥലത്ത് മുസ്‌ലിങ്ങളെ കണ്ടുമുട്ടി. പത്ത് പേർക്ക് എങ്ങനെ ഇരുനൂറ് പേരെ നേരിടാൻ കഴിയും. എന്നാൽ സഹാബാക്കൾ ഉടനെ തന്നെ തോൽവി സമ്മതിക്കാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. അവർ പെട്ടെന്ന് അടുത്തുള്ള ഒരു കുന്നിന് മുകളിൽ കയറി തിരിച്ചടിക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകൾ നടത്തി. വഞ്ചന ഒരു ശീലമാക്കിയ അവിശ്വാസികൾ മുസ്‌ലിങ്ങളോട് വിളിച്ച് പറഞ്ഞു: ‘നിങ്ങൾ കുന്നിനു മുകളിൽ നിന്ന് താഴെയിറങ്ങൂ, ഞങ്ങൾ നിങ്ങളെ വധിക്കില്ല എന്ന് ഉറപ്പ് തരുന്നു‘. ആസിം(റ) മറുപടി പാഞ്ഞു: ‘ഞങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ ഉറപ്പിൻമേലോ ഉടമ്പടികളിലോ യാതൊരു വിശ്വാസവുമില്ല. ഞങ്ങൾ താഴെ ഇറങ്ങുന്നതുമല്ല.‘ തുടർന്ന് അദ്ദേഹം തന്‍റെ തല ആകാശത്തേക്കുയർത്തിക്കൊണ്ട് ഇപ്രകാരം ദുആ ചെയ്തു; ‘അല്ലയോ ദൈവമേ നീ നിങ്ങളുടെ അവസ്ഥ കാണുന്നുണ്ടല്ലോ. ഞങ്ങളുടെ ഈ അവസ്ഥയെ കുറിച്ച് നിന്‍റെ ദൂതന് അറിയിച്ച് കൊടുക്കേണമേ..‘ ഹദ്റത്ത് ആസിം(റ)ഉം അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കൂട്ടാളികളും ശത്രുക്കൾക്കെതിരിൽ പോരാടുകയും അവസാനം രക്തസാക്ഷികളാകുകയും ചെയ്തു.”^[1]